ságing

Ang botanikong pangalan ng saging ay Musa sapientum. Ito ay kabilang sa pamilya ng mga halamang Musaceae. Ito ang pinakamalaking halaman na namumulaklak at may malambot na mga sanga. Ang saging ay madalas na napagkakamalan bilang isang pu-nongkahoy ngunit ang higit na angkop ay isang malak-ing halamang-damo (herb). Bagaman ito ay tumutubò na sa mga bansang tropikal, ito ay nagmula sa Timog-silangang Asia. Ang katawan nitó ay tinatawag na pseudostem o mala-tangkay. Ito ay malambot at matubig. Ang kulay ng katawan nitó ay kulay berde, at ang saging ay tumataas hanggang sa 7 metro.

Ang mga dahon nitó ay tumutubò nang paikot sa katawan. Ito ay wangis sa dahon ng abaka. And pagkakaiba nitó ay sa dulo ng mga dahon. Ang dahon ng saging ay pabilog ang dulo ng dahon samantalang ang sa abaka ay patulis. Kaiba din ang ilalim na parte ng mga dahon nitó sa abaka. Sa abaka, ang kabila ay makintab at madulas ang ibabaw at ilalim kompara sa saging na ang ilalim na bahagi nitó ay may parang pulbos at hindi ito makintab at madulas tulad ng sa ibabaw na parte nitó.

Ang prutas nitó ay isa sa paborito ng mga Filipino. Makikita ito sa buong bansa at dinadala din sa ibang ban-sa upang ibenta. Ang mga pinakakilalang uri ng saging sa ating bansa ay ang lakatan, latundan, saba, senyorita, lagkitan, at ang iniluluwas sa ibang bansa ay Cavendish. Isa sa maituturing na pinakamasustansiyang prutas ang saging. Nagtataglay ito ng bitamina A, B, at C, minerals ng iron at potassium. Madaming gamit ang saging. Ang pinakapunò nitó ay ginagamit na tarakan ng mga bulak-lak o palamuti sa mga kasayahan. Ang mga dahon naman nitó ay ginagamit na kainan at pambalot. Sa pagkain na-man, ang puso ng saging ay iginugulay at ginagataan. Ang mga prutas naman ginagawang panghimagas o meryenda. Masasabi talaga na kasáma sa kultura ng mga pagkaing Filipino ang saging. (SAO) (ed GSZ)